1e kerstdag 2011 El Kharga

1e kerstdag
Sta vroeg op om alles in gereedheid te brengen voor de trip naar de
Oase. Mijn kamer staat vol met koffers en aanverwante artikelen. De
mannen zullen later deze ochtend mijn bagage ophalen terwijl ik alvast
naar het hotel ga waar iedereen van de groep logeert. Bel de taxi en
vertrek opgewekt naar de andere kant van het dorp.

Op het dak van de villa, waar president Mubarak dit jaar nog logeerde, houden we een
meditatie in het zonnetje en stemmen we ons af op wat gaat komen
tijdens deze reis. De dames die 2 jaar eerder een reis hebben gedaan
stonden versteld van de verandering in energie ten opzichte van  voor
de revolutie.
Opgewekt vertrekken wij uit Luxor op weg naar de Oase.


Het is een lange rit en zodra we uit Luxor zijn, verandert de energie.
Langgerekte wegen en eindeloze vlaktes, met een schakering aan kleuren
is het beeld dat we hebben op onze weg. Af en toe even de benen
strekken, koffie en thee drinken met overheerlijke dadelkoekjes.
Tegen 3 uur komen we bij ons eerste bad aan.

 Warm warm en nog eens warm!

Snel omgekleed en het bad in geplonst. Heerlijk genieten in de zon met zalig warm water en op de
rand van het bad ligt fruit te glimmen in de zon. Uiteindelijk maant Ibrahim ons het bad uit willen we voor het donker in het hotel zijn. Wanneer we bij de politiepost aankomen, zijn de agenten verbaasd waar wij al die tijd hebben gezeten.



Het is elk jaar hetzelfde liedje, wij liggen lekker te badderen en hebben geen zin om het bad uit te komen. In Kharga is het zo dat je politie meekrijgt. Dit keer hadden we een leuke jonge politieagent uit Luxor mee. Ik kreeg de indruk dat hij wel toe was aan een verzetje. Toen hij hoorde dat wij uit Luxor kwamen, ging hij los met verhalen. Hij kwam uit Luxor en hij woont vlak bij waar ik  logeer in Luxor. Hij was hier gestationeerd en zat er al een maand of 9, hij miste Luxor, wat ik me goed kan voorstellen. Kharga is bij uitstek een Oase waar heel veel politie is, dat heeft ook met de historie te maken van deze plek. Zij worden gestationeerd aan de rand van de Oase met als uitzicht naar alle windrichtingen ZAND. Onder politie escorte, met af en toe gillende sirenes, gun die jongens hun verzetje! begeven wij ons naar het hotel. Daar aangekomen blijken de kamers niet klaar te zijn. Het management dacht dat we niet meer kwamen omdat we zo laat waren. Zo laat waren wij niet, vonden wij, tegen een uur of half 6 stonden wij bij de receptie. Beetje stress in de hoteltent uit alle hoeken en gaten van het hotel worden lakens dekens en andere benodigdheden te voorschijn getoverd. Samen met de politieagent sta ik nog wat te keuvelen bij de receptie. Als ik aanstalten maak om richting mijn huisje te gaan, biedt hij heel galant aan mijn koffertje te dragen.  Er is in nog geen enkel huisje warm water. Het is een beetje vochtig koud in de huisjes.

 Hotel el Kharga

De airconditioning kan ook als verwarming worden gebruikt en dat maakt de temperatuur in onze kamers zeer aangenaam, want het is 's avonds behoorlijk koud. In de Egyptische hektiek van het regelen van allerlei spullen voor de kamers, merk ik dat de energie van Kharga zijn werk doet. Iedereen loopt als een kip zonder kop door elkaar en op mij wordt de ene na de andere vraag afgevuurd waardoor mijn hoofd zachtjes aan begint te  tollen. De leuke agent kijkt naar mij en ik zie een grote smile op zijn gezicht. Dan is er paniek in de tent. Een valpartij over een van de bekende Egyptische treden en zorgt voor tumult. Wanneer ik naar de plaats des onheils snel zie ik Cora op de grond liggen, met haar pink 90 graden de verkeerde kant op staan. Zij heeft de trede niet gezien en is zo ongelukkig terecht gekomen, dat er al snel door de politieagent een ambulance wordt gebeld.
Wij hijsen haar met behulp van de poligtieman van de grond en ondersteunen haar naar de ambulance.
Tineke en ik gaan met haar mee. Ze wordt op de brancard gezet, waarbij wij zoveel mogelijk helende energie proberen te sturen. Tineke werkt aan haar hand en knie en ik neem haar gezicht en de andere knie onderhanden. De ambulance ziet er spik en span uit. De broeder in de ambulance ontsmet de wond en kijkt meewarig naar haar pink. In het Arabisch  begrijp ik dat het nogal gecompliceerd is en dat ze vermoedelijk naar Asyut moet. Waarop tineke in haar enthousiasme vraagt, o, yes, and how long is that half an hour? De schrik slaat mij om het hart, mijn hemel denk ik Asyut, dat is zeker 3 uur rijden van hier. Binnen 10 minuten zijn we bij het ziekenhuis in Kharga en Cora wordt uit de ambulance gereden. Zij ligt in een soort van shock en de brancard rolt over de niet geëffende vloer naar naar de ingang van  het ziekenhuis. Vanuit het ziekenhuis wordt een oude aftandse verveloze, roestige brancard gebracht waar een laken opgelegd wordt en aan de vlekken die erin zitten maak ik op dat het een 2 e hands laken moet zijn. Het ziet er allemaal niet uit. Met onze steriele ziekenhuizen in gedachten, denk ik wat een armoe, en wat een ellende om hier als arts te moeten werken. Verre van  fris en schoon is het hier en er is nauwelijks iets aan apparatuur. Niet denken maar poetsen, dan maar. Een lief zustertje kijkt naar de pink en naar mij en begint een heel verhaal in het arabisch. Aan haar mimiek en de manier waarop ze naar de pink kijkt, denk ik, dat wordt minimaal een amputatie.

 ziekenhuis El Kharga 2e kerstdag

Iedereen bemoeit zich ermee. Ik voel me net als in een Egyptische E R (soap) met Cora in de hoofdrol.  Niet denken maar poetsen, wordt zeker gedaan. Als eerste  wordt er een infuus naald in haar arm geprikt, uiteraard staat ook bij deze handeling iedereen met zijn of haar neus er boven op. Wat waren wij blij dat het geen 2 e hands naald was, want van enige desinfectie was niet echt sprake.
Aan kijkers geen gebrek, de behandelkamer staat vol met Egyptenaren. Ineens zie ik het vriendelijke gezicht van de politieagent  en hij begint de mensen te regelen zoals hij vermoedelijk ook het verkeer in het drukke Cairo regelt. De hele verzameling Egyptenaren die om ons heen geschaard stond wordt dringend verzocht toch even elders te gaan bivakkeren. Hij blijft met zijn brede schouders in de deuropening staan.  Een zuster vraagt aan Cora haar naam, die wij braaf beantwoorden, omdat Cora in een soort van shock op de brancard ligt. Het ging hem niet worden dus, zelfs niet na 4 keer (langzaam) herhalen waarop Tineke haar naam op het formulier heeft geschreven en haar leeftijd. Na het maken van de röntgenfoto's bleek dat de pink niet gebroken was maar slechts uit de kom. De behulpzame politieagent helpt daar waar gesjouwd, getild of gedirigeerd moet worden.  Want een lift kent het ziekenhuis niet en wij moeten met Cora van de begane grond via de trap naar de 1e verdieping. Wel een uitkomst hoor! mar dit was even achteraf.
Een hele aardige arts, die goed Engels spreekt,  legt Cora een en ander uit. Ze wordt uiteindelijk naar de operatiekamer gereden. Wij dachten dat het een werkje van 1 minuut zou zijn om die pink weer in
de kom te zetten, maar dat was iets té optimistisch.  Het wachten buiten de behandelkamer levert een bijzondere ervaring.op.

 entree ziekenhuis el Kharga

Overal is stof, de hal lijkt wel een bouwplaats. Overal lopen Egyptenaren in en uit. Er staat al een hele
tijd een jonge man op de dokter te wachten met een gebroken voet. Mensen komen bij ons kijken, wat wij daar doen en proberen met ons een praatje aan te knopen. Lieve mensen, open gezichten en dan opeens zie ik de politieagent weer. Hij komt naast ons zitten en vertaalt de antwoorden in het Arabisch. Opeens zie ik een jonge rode kat door de lange gang rennen en ik schiet in de lach. Dat kan hier allemaal.
Tussen de bedrijven door komt er een familie met een metalen baar voorbij waar een overledene, in doeken gewikkeld opligt. Verder is het net een mierennest van mensen die in en uit lopen en de rode kat die zich aangenaam vermaakt op de gangen van dit ziekenhuis.
Hij jaagt op "onzichtbare muizen en ratten". Het beestje is nog jong en jaagt als een tijger op alles wat  beweegt of waarvan hij denkt dat het beweegt en duikt op zijn prooi alsof zijn leven ervanaf hangt.
Een blik in de operatiekamer levert het volgende beeld op. Zusters met latex handschoenen pakken net zo vrolijk de deurknoppen beet als het operatiemes. Mensen lopen in en uit,  met schoenen, zonder
schoenen en de dokter heeft badslippers en nog steeds dezelfde kleding aan als toen wij hem beneden zagen. Dit allemaal in een operatiekamer die steriel zou moeten zijn. De enige die helemaal omgekleed is is de anasthaesist. Achteraf heeft Cora een kleine operatie gehad en is het gelukkig allemaal goed afgelopen. Zij komt redelijk opgelucht de operatiekamer uit met haar gehechte pink stevig in het verband. Ze mocht echt niet weg, ze wilde haar een nachtje houden. Dat zag Cora maar de rest van ons eigenlijk ook niet zitten. Optie zou zijn een verpleegster mee te nemen naar het hotel. Uiteindelijk na lang praten en de hulp van de aardige politieman zijn wij zonder verpleegkundige teruggegaan naar ons hotel.
Ons kerstdiner werd iets anders dan we ons voorgesteld hadden. Ibrahim had van de nood maar een deugd gemaakt en een soort van afhaal eten geregeld. Wij zaten met z'n allen tegen 23.00 uur aan ons kerstmaal. Ondanks dat het eten eenvoudig was, smaakte het prima!

2e kerstdag,

Volgens het Management zouden wij allemaal heet water hebben, zij zouden de boilers de dag ervoor aanzetten! Door alle commotie van gisteravond hadden wij een en ander niet gecontroleerd.
Ooit van de Ayurvedische typen gehoord? Als Pitta deel ik met een Kapha een kamer, dat is uiteraard een mooie combi. Zodra mijn ogen open zijn sta ik naast mijn bed, waarop mijn kamergenoot zucht, kreunt en steunt, dat het nog te koud is, haar bed te warm en dat ik vooral eerst mag douchen. Ja, die snap ik wel ha ha, niet vooruit te branden die Kapha's.
De temperatuur in de douche is fris, voorzichtig draai ik de warme kraan open, maar hoe ik het ook wend of keer geen warm water. Mopper de mopper en ik pak uiteindelijk een douche in een kamer verderop waar wel warm water is. Er waren nog een paar huisjes zonder warm water. Een rondje aan de achterkant van de huisjes leverde het volgende op. Er hangen allemaal boilers en elk huisje heeft een eigen spiksplinter nieuwe  boiler. De verpakkingdozen staan er nog. Ze zijn allemaal gisteren keurig opgehangen, bevestigd en geïnstalleerd, alleen ze waren vergeten het knopje "aan" in te drukken. Moest er wel om lachen toen ik dit zag.  Dit euvel was snel dus  weer opgelost.
Cora heeft goed geslapen en wij nuttigen ons ontbijt buiten. Ibrahim heeft er een soort van lopend buffet van gemaakt.

Cora terug moet komen bij de dokter en wij gaan  als echte Egyptenaren met z'n allen naar het ziekenhuis. Inmiddels zijn er ook weer een aantal politieagenten opgedoken en natuurlijk gaan ook zij met ons mee!

Door alle commotie van de avond ervoor had ik uiteraard mijn fototoestel niet bij mij, maar
nu wel en was ik in de gelegenheid uitgebreid foto's te nemen. Nadat Cora weer injecties heeft gekregen,  die wij uiteraard eerst moesten halen bij een of andere pharmacia, verlaten wij opgewekt het ziekenhuis en gaan naar de dush tempel.

's Middags na ons bezoek aan de tempel gaan wij weer naar een heerlijk warm water bad. We lunchen daar en als uit het niets, komt er een blauwe auto met zwaailicht aan. De enthousiaste politieagent stapt elegant uit zijn dienstauto en vraagt hoe het was gegaan in het ziekenhuis vanochtend? Tuurlijk wist hij waar we waren. Je kunt hier echt niets ongemerkt doen in Kharga! In dit geval was het een warme en welkome ontmoeting.