Egypte 2011 & 2012

1 december 2011
Wanneer ik land op luxor airport, kom ik weer thuis, een warm gevoel stroomt door mijn lichaam en ik voel mij blij. Bernadetta die mij deze ochtend naar het treinstation in Nederland bracht, voor mijn reis naar schiphol, zei toen zij uit haar auto stapte " ik voelde me zo blij worden, toen ik jouw kant op reed en het is niet mijn blijheid" . Jij bent echt heel blij dat je weer naar Egypte kan, zegt ze. Ja, het is waar, kan bijna niet wachten tot ik er weer zal zijn.

Het is stil op Luxor airport, er staat naast ons vliegtuig nog  1 ander vliegtuig. De meesten van de reizigers blijven zitten om door te vliegen naar Hurghada waar zij een heerlijke en onbezorgde zon dan wel duikvakantie tegemoet gaan. Wanneer ik de trap afloop adem ik diep in en en buiten de kerosine ruik ik ook iete anders.
Later wanneer ik met Hassaan in een plaatselijke koffieshop in Luxor stad ben, ruik ik Luxor. Een mengeling van jasmijn, de Nijl, shisha en stof. Het is nog licht wanneer ik vlak bij de karnak tempel in dit  bruisende stadje ben. We kletsen bij en Hassaan vertelt me dat het leven aan het veranderen is voor de Egyptenaren. Ze hebben een meer dan zwaar jaar achter de rug en het is nog niet over voor hen.
Later wanneer ik ook met andere Egyptenaren praat dan zijn ze eigenlijk allemaal hoopvol gestemd op een betere toekomst.
 InsAllah, dat wel natuurlijk.

Ik verblijf op de Westbank en het valt me op dat er nauwelijks een toerist te zien is, niet op de eastbank maar ook niet op de westbank. Het is heel stil op straat. De eens zo uitbundig brandende kerstversiering, ligt waarschijnlijk ergens te verstoffen in een opslagruimte.

Mijn huisbaas blijkt in de kreukels te liggen, hij heeft een ernstig auto-ongeluk gehad en hij mag echt van geluk spreken dat hij er nog is. Hij kan nu niet werken, rib, enkel en bovenkaak gebroken, wat een ellende. Hij ziet eruit als een dood vogeltje.
Door de revolutie neemt iedereen het waar en is men als een bezetene aan het bouwen. Ik moet er ook wel om grinniken, net kinderen. De juf is uit de klas en dus nemen we het gelijk waar. Zo ook mijn huisbaas, voor zijn ongeluk is er flink vertimmert aan het huisje. Of het het er allemaal zoveel beter op is geworden? De nieuwe trap is net zo knudde als de oude en veel van mijn spullen zijn in eerste instantie onvindbaar. In al zijn wijsheid had mijn huisbaas bedacht spullen elders op te slaan of te verplaatsen, zodat ik nu met een halve huisraad  zit en neem van mij aan, de hele huisraad was al niet veel. Inmiddels komen uit alle hoeken en gaten spullen,  waardoor mijn huisje ineens weer een soort van huis wordt. Nou ja het is en blijft primitief en het blijft een soort van luxe camperen.

Laat in de avond krijg ik een enthousiast telefoontje van de hekkenspringer uit Abu Simbel. Met zijn elementalen energie neemt hij me mee in zijn optimisme en enthousiasme. Welcome Welcome Caroline to Egypt. How are you, how was your flight? Door zijn enthousiasme buitelen de woorden over elkaar heen, waardoor ik moeite heb te verstaan wat hij zegt. ik schiet in de lach en realiseer mij weer eens wat energie kan doen met mensen.  We gaan het niet over moeilijke dingen hebben beslist hij, even genieten van het moment Nu. Een wijs besluit.
Mijn eerste nacht was toch wel bijzonder. Het muskietennet wat over mijn bed hangt voldeed niet helemaal. Midden in de nacht hoor ik het hoge snerpende gezoem van mijn muggenvriendinnetje, zij is blijkbaar heel blij dat ik er weer ben. Duik diep onder mijn deken en dekbed, want veel zin om eruit te gaan heb ik niet, het is nogal koud.
's morgens blijkt dat erheen stuk of 10 muggen in mijn muskietennet zitten in plaats van er buiten en mijn huid lijkt wel van een puber met een enorm puistenprobleem. Nadat ik de opening had gevonden en deze gedicht had, slaap ik weer heerlijk in en sta zonder bulten op.
De volgende ochtend besluit ik als eerste mijn visum te gaan regelen. Terwijl ik op mijn gemak door de straten loop, valt het me weer op hoe stil het is. Geen toerist te zien. Het visum laat even een paar uur op zich wachten en ik besluit bij Hein even een bakkie te doen. Nou ja bakkie niet echt, nadat ik acuut gestopt ben met koffiedrinken heb ik enorme last van mijn gal en voel me behoorlijk beroerd. Hein is een en al glimlach wanneer hij mij ziet, wat een heerlijk relaxte vent. Hij heeft in het centrum van Luxor een Hollandse zaak, genaamd Broodje Holland, met uiteraard onder andere kroketten. Waar ik overigens nu even niet aan moet denken. Hij maakt een lekker kopje kruidenthee voor me en een bruine boterham met kaas. Heerlijk, we kletsen wat bij. Later die ochtend zal ik mijn vriendin uit Dahab met een aantal dames vanuit daar ontmoeten, zij komen voor een korte vakantie.

 Luxor


De eerste ontmoeting loopt niet helemaal soepeltjes en wanneer ik me afstem op de groep is het eerste wat ik wil rechtsomkeert maken. Als uitgehongerde dieren zitten ze aan de trog bij een van de meest mooie zaken in Luxor. Een ober haalt een stoel voor mij en ik bestel een granaatappelsap. Wanneer ik zit vindt er korte een uitwisseling van namen plaats. Het is een gemêleerd gezelschap. 2 dames uit Scandinavië, 2 uit Duitsland en 2 uit Nederland. Op de Nederlandse na, onthoud ik verder nog een enkele naam.
Iris kijkt mij aan zegt " jij zit slecht in je energie". Het seintje voor mij om op te stappen, de dames gedag te zeggen en naar huis te gaan. Ik duik mijn dak op en zoes wat in het zonnetje, om aansluitend een hete douche te nemen en mijn bed in te duiken. Tussen door houd ik een lange meditatie.
De volgende ochtend voel ik mij verkwikt en voel me op een nog wat zeurende hoofdpijn na goed. Wanneer ik aankom bij het hotel, val ik met mijn neus in de boter. De dames logeren in een leuk hotelletje aan de westbank en de dame uit Noorwegen is in een klaagzang beland. En ik kan je verzekeren, dit lied had vele coupletten, van hoe koud het was, de kamer gehorig was, er geen dekens waren .....tot het gemeut over de muggen en het hield maar niet op.
Goedemorgen denk ik dan, ik ben juffrouw Jannie en kom de kippen voeren. Sluit me af en geniet van mijn kopje groene thee en het zonnetje.
Iris haar computer blijkt zonder stroom te zitten en dat zorgt ervoor dat ze de meditatie niet kan doen.  Ze is druk in de weer om een en ander in goede banen te leiden voor de klagende dame. Aan haar mimiek zie ik dat het huilen haar nader staat dan het lachen. Leuk een korte vakantie Egypte!
Het ontbijt wordt in etappes aangeleverd, dat ligt dit keer niet aan het hotek, maar de dames kwamen op verschillende tijdstippen aan, waardoor het programma in de war liep.
De dame uit Denemarken schoot in de rode vlekken, want hoe moest dat nu met de tijd, want we waren al te laat voor de meditatie en het programma? Iris in de stress vanwege het gezeik en gezeur en spanningen onderling. Onder het genot van mijn kruidenthee denk ik opgelucht, blij dat het mijn groep niet is.
Een uur later dan gepland doe ik een geïmproviseerde meditatie waardoor de energie wat rustiger is en de dames redelijk weer bij zichzelf zijn. Het is niet echt een groep waarin iedereen zich met spiritualiteit bezig houdt en dat is duidelijk merkbaar.
De energie schiet alle kanten op en het is geen homogeen gezelschap in de zin dat de energie stroomt. Mooi om te ervaren en te zien. Dan gaan als eerste naar de vallei der koningen. De graven tausent & sehknakt staan op het programma maar ook Siptah en het graf van Rames III. De eerste 2 zijn mijn favorieten. Als ik alleen ben zijn dit de graven waar ik veelal te vinden ben. Buiten het feit dat ze prachtige afbeeldingen hebben, is de energie in beide graven meer dan goed.

Kathy & Birgit

Ook hier is het weer rustig maar ook lekker warm. Het is voor mij genieten van de bergen, de rust en het weer, we lopen het graf in van tausent, dan slaan mijn oren met een onverwachte en enorme klap dicht. Het is zo heftig dat ik weer terugloop naar buiten en wacht tot mijn oren weer open zijn. Langzaam daal ik af in het graf, het is prachtig, de uitleg van Iris haalt mij uit mijn waarnemingen en ik besluit door te lopen tot aan het eind van het  graf waar ik in alle rust ga zitten mediteren.
Wanneer we met zijn allen  buiten zitten zie ik aan de guardians dat er iets bijzonders te zien moet zijn. 2 donker gekleurde dames uit Londen lopen in uitgaanstunue door de vallei. De mannen hebben ogen op steeltjes en het kwijl loopt nog net niet uit hun mond. Een van de oudere guardians geeft aan dat dit toch echt niet kan. Alles erop en eraan, minimaal cup d flink omhooggedrukt en met een diep decolleté, waar een ervaren skieer hoogtevrees van zou krijgen. Benen die zeer zeker de moeite waard zijn om naar te kijen en alles zichtbaar tot aan de bilnaad. Zwaar opgemaakt en vermoedelijk in een bad met parfum gelegen, waar een bordeel op zaterdagavond jaloers op zou zijn. De hakken zijn minimaal 10 centimeter en het is een hele kunst om zo door het grind van de vallei te lopen. Ik neem voor beide dames mijn petje af.
Moet zeggen, ook ik kon m'n ogen er niet van afhouden. Totaal ongepast voor een moslimland. Maar, de eerlijkheid gebied mij te zeggen,  ze kon zeker zo de catwalk op!

Sinterklaas, totaal niet mee bezig geweest totdat Iris erop kwam. Ooit geprobeerd aan een stel buitenlanders Sinterklaas uit te leggen? Ik kan je verzekeren, dat valt niet mee. Toen het concept duidelijk was en ik de goden zij gedankt onder het schrijven van een sinterklaasgedichtje uitkwam, kwamen de lotjes aan bod. Gelukkig had ik een makkelijke en de opdracht was een aardigheidje voor diegene die je getrokken had te kopen. Met Hazel een Engelse dame die in Luxor woont, was ik snel klaar, zij fungeerde even als hulpsinterklaas.

                                      Sinterklaas Geintje, voor de komende reis naar Zanzibar

 Echter de dame uit Scandinavië bleef maar vragen wie nu wie had en we kregen het maar niet aan het hoge noordse verstand gepeuterd dat dit nu net niet de bedoeling was. Het ging er bij haar niet in dat we niet mochten weten wie nu voor wie het cadeautje had gekocht. Uiteindelijk bleek Iris als echte schorpioen uitgevogeld te hebben wie nu wie had. Deze onnozele vis heeft heerlijk genoten van alle commotie rond Sinterklaas en vooral van de leuke cadeautjes die er uiteindelijk op tafel kwamen, zeker in ogenschouw genomen dat de dames elkaar niet goed kenden. Als klapper op de vuurpijl  had Annet een mooi gedicht in het Engels gemaakt. Chapeau Annet wij deden het je niet na!

Even buiten Luxor hebben we de tempel van Isis bezocht, het was even zoeken, niet voor Iris, want zij wist de tempel beter te vinden dan de chauffeur. Genieten weer, van de gebaande toeristische weg af, dwars door het land, naar een klein dorp even buiten Luxor. Helaas konden we de tempel niet in, maar de energie op het complex was heerlijk.  De dames wilden wel aan zich zelf werken en waren in voor een meditatie. Het merendeel van deze vrouwen hebben een goed en ruim ontwikkelde mannelijke energie en de vrouwelijke energie kon wel een boost gebruiken.
Allereerst hebben we de plek uitgezocht, dat was even puzzelen want in de schaduw is het in december toch echt koud, zeker wanneer je stil gaat zitten mediteren en het merendeel van de dames wilde niet in de zon.  Uiteindelijk zaten Katy en ik in het zonnetje en de rest te vernikkelen in de schaduw.  We zijn begonnen met het  trekken  van een kaart van de Voyager tarot, deze kaart nog even dicht te laten tot aan het eind van de meditatie om dan te bezien welke informatie de kaart je gaf. De meditatie zelf was gericht op het helder krijgen van je eigen mannelijke en vrouwelijke energie en waar dit eventueel niet in balans is. Om vervolgens door middel van deze speciale meditatie beide principes weer in evenwicht te brengen.
De meditatie was voor een aantal van de dames een eye-opener en goed te gebruiken voor henzelf om op een later tijdstip met dit thema verder aan de slag te gaan.
Aan het eind van de dag waren de meesten van ons tempel en tombe moe.

Deir el Medina

Ik in ieder geval zeker wel, want al die verschillende energieën op de diverse plekken hadden even tijd nodig om weer op z'n plek te komen. Het voorstel was dan ook om 's avonds nog naar de Luxor tempel te gaan en toen haakte ik af. Beetje teveel van het goede. Uiteindelijk was het voor ons allen teveel, alleen de dame uit Scandinavië raakte van de leg, omdat het programma net weer even anders was. Oeps dat was net even raak en  midden in de roos van mijn allergie. Nadat ik op een nette manier maar toch met een niet te miskennen ondertoon van inhouden ergernis haar de dingen teruggaf, was het helemaal bal. De rode vlekken tot aan haar kin en vanaf dat moment kon ik geen goed meer doen en werden wij geen vrienden meer.  Het goede van dit al was dat zij zover als mogelijk uit mijn buurt bleef. Maar toen ging het gezanik en gejammer over het programma ging door naar de andere dames van de groep.  Die het blijkbaar toch wat lastiger vonden om hier op een adequate manier mee om te gaan. Was komisch om te aanschouwen.
Dan hadden we ook nog een Mercurius retrograde lopen en die was niet echt behulpzaam om het op het gebied van de communicatie vlekkeloos te laten verlopen. Integendeel! Zeer amusant trouwens!

Stenen, zowel Iris als ik werken graag met stenen, bewerkt maar ook onbewerkt. In een klein winkeltje, nou ja, het is nauwelijks een winkeltje te noemen, maar tegenover de Luxor tempel is een meneer die alleen maar stenen verkoopt. Ooit een aantal hebberige vrouwen gezien? Nou ik wel hoor, met ons zessen hebben we gegraaid in allerlei bakken met de meest mooie stenen. Te kust en te keur ook als het op agaat aankomt. Wist niet dat er zoveel kleuren agaat zijn. Voor we het wisten  waren er zo 2 uur voorbij en dat gaf weer een wijziging in het programma. Je voelt hem zeker al wel aankomen? Lekker afsluiten en genieten van de mooie momenten en vooral van het uitzicht op de Luxor tempel!
Voor mijn retraite heb ik een sneeuwvlokobsidiaan gekocht, die deed zijn werk goed trouwens tijdens deze dagen. Het waren een paar pittige momenten, zeker dag 2 en 3, de steen maakte wat los uit de krochten van mijn onbewuste.

 beetje veel fruit

Mijn huisbaas had slechts "iets" aan fruit ingeslagen voor me!!!! Jezus Arie, is een gevleugelde uitspraak van me, maar ja het was een stilte retraite, dus ik kon het alleen maar denken. Af en toe werkt zijn bovenkamer niet, kan een gevolg zijn van de klap die hij heeft gemaakt met het ongeluk, maar eerlijk gezegd, geloof ik daar niet zo in.

Op de dag van Sinterklaas bracht Hazel een dame mee. Als uit het niets stond er ineens een alien aan onze tafel stond. Een lange rijzige gestalte, met een lange cape aan met de capuchon over haar hoofd getrokken. In het donker zag de cape eruit alsof die van  turkoois was, haar hoofd volledig gedrapeerd met lang wit haar, dat was samengebonden tot een soort paardenstaart, die tot over haar middel reikte. Haar ogen verscholen achter plus brillenglazen en met een lieve zacht stem stelde ze zich voor, m'n naam is Lotus.
Mijn god dacht ik, van welke planeet ben jij in hemelsnaam gekomen? Geboren in IJsland, gewoond op de Canarische eilanden en uiteindelijk beland in Denemarken, was deze nimf naar Egypte getogen om de Nijl schoon te maken. Ach gherm, dacht ik nog dan heb je wel een paar decennia wat te doen.
Ze is kunstenares en in directe lijn verbonden met boven, wat een geschenk denk ik dan! Een mooie lieve vrouw, maar niet helemaal van deze wereld. Ze wilde met me mee met de 15 daagse reis naar de Kharga & Dahkla oase, dat was niet meer mogelijk omdat de groep vol zat. Soms is het de bedoeling dat we op andere plaatsen mogen zijn enzo gebeurde dit dan ook voor Lotus, mijzelf realiserend dat ik weer werd behoed door mijn engelen en gidsen.
Maar in dit geval werd Bea, een Engelse dame die ik in 2008 mee op sleeptouw had genomen in Luxor, de gelukkige, Lotus gaat samen met haar naar Aswan en naar elephantine island.

   Aswan Felucca tocht

De dag van  vertrek met de dames uit Dahab, was even druk als alle andere dagen. Wij hadden 'S morgens nog wat op het programma  staan en Lotus zou ons bij het hotel ontmoeten, ze was zo in de wolken over de ontmoeting met alle dames, dat ze een uur tevroeg arriveerde.  Lotus en ik besloten niet naar de Luxor tempel te gaan. Lotus had geen geld en ik was tempel moe en zaten we nog maar net op een bankje in het zonnetje toen een Immam ons aansprak en vroeg of we mee de moskee in wilden gaan. Daar hadden wij wel oren naar, het is een moskee gebouwd boven op de Luxor tempel en dateert ergens uit 1300. De moskee is prachtig en overal kom je stukken muur van de tempel tegen en in de moskee hangt een aangename sfeer. Her en der staan er tombes van belangrijke overleden geestelijke figuren. De Immam is van de soefi, dat is meer m'n cup of tea. We kregen een mooie rondleiding en vanaf het balkon konden we kijken in de Luxor tempel, geweldig om te ervaren. Op onze weg terug stelde de Immam ons voor aan een man die met wezen werkte. En ja hoor, daar ging eigenlijk  onze mooie rondleiding verloren door het gebedel om geld. Ik had het kunnen weten, dacht ik toen hetngebeurde het is maar een zeldzaamheid dat er geen achterliggend motief is waarom een Egyptenaar iets doet. Jammer, het haalde nou net de glans van deze ontmoeting eraf!

Lotus en ik zaten nog maar net een kopje thee te drinken in het cafetaria van de Luxor tempel toen de dames er al aan kwamen. Op een holletje naar het andere eind van Luxor met z' n allen om aldaar nog de laatste inkopen te doen. In een bazaar die er aan de buitenkant heel klein uit ziet, maar enorm diep is en heel veel spullen heeft.  daar viel mijn oog op een prachtige hanger van green emerald, maar die was helaas boven het budget. Uitgeshopt, toen als een haas naar de roof gegaan, dat is een heerlijk restaurant met uitzicht op de Luxor tempel. Daar zaten Birgit en ik te genieten van het uitzicht op de Luxor tempel en van een vers glas mango juice. Birgit kreeg een paniek telefoontje dat ze  moest opschieten om op tijd op Luxor airport te zijn. Het afscheid was al even druk als alle overige dagen. Wat een mooie vrouwen en wat een energie. Het afscheid was hartverwarmend, op de koele hand van de dame uit Scandinavië na, maar ja dat was te verwachten. Kijk er naar uit om hen allemaal weer te zien, wanneer ik in de Sinaï ben.  Hoewel ik eerlijk gezegd verwacht er eentje niet meer tegen te komen.

Inmiddels ben ik aan een retraite begonnen, dat was nodig na de hectische maanden in 2011. Het jaar is nog niet om, maar van mij mag het. Bij niemand in mijn directe omgeving is dit jaar " normaal " verlopen. Nou, ja wat is normaal, bij mij startte het al in de 1 e week van januari. De reizen zaten er net op en een vriendin kwam over naar  Egypte. In de woestijn werd zij bezeten door een entiteit, trouwde op de 2e dag van haar verblijf met een Egyptenaar en het werd een einde van onze vriendschap, waarvan ik heden ten dage nog steeds niet weet wat er nou echt misging tussen ons. Maar Ja, die dingen kunnen gebeuren, welkom in Egypte.

Eenmaal terug in Nederland brak in Egypte de revolutie uit. Mijn ticket had ik 7 maanden ervoor geboekt en ik was precies op tijd het land uit. Dank jullie wel gidsen! Er hebben nogal wat mensen in mijn omgeving met ziektes te kampen gehad, van lichamelijk tot psychisch. Eenmaal terug uit Engeland, wat een mooi maar een pittig verblijf was, kon ik niet anders concluderen dan dat ik toe ben aan een retraite.

Na de week met de dames is het nu een oase van rust. Boven op het dak van mijn huisje, geniet ik van de zon, de stilte, nou dit is niet helemaal waar, er is hier altijd wel herrie, van auto's, de moskee of gillende Egyptenaren, want hier moet alles hard! Mijn huisbaas zorgt voor mijn eten en verder verblijf ik in stilte, telefoon uit, geen computer of teve, heerlijk. De ochtend begin ik met een actieve meditatie van Osho, om daarna naar boven te gaan om verder te mediteren, kaart te leggen en nog meer te mediteren. Inmiddels is het dakterras zo gemaakt dat ik helemaal vrij zit, alleen kan ik net niet op de grond gaan liggen, daar komt de zon nu niet, die staat te laag en in de schaduw is toch wel koud.  Niet getreurd, er staat hier een heerlijke bank waar ik languit op kan liggen in het zonnetje. Mijn dagen wisselen zich af met van alles wat er uit de krochten van mijn onbewuste naar boven komt. Je wilt het niet weten! Dag 2 en 3 waren pittig, maar inmiddels ben ik  weer relaxed en de enige stress die ik nu ervaar is het feit dat er nog steeds muggen weten binnen te dringen in mijn klamboe en ik met geen mogelijkheid een opening kan vinden. Zonder klamboe is niet echt een optie want met een kanaal voor het huis, is elk menselijk lichaam een delicieus avondmaal voor de dsmes mug, met grote bulten als gevolg. Mijn dagelijkse beslommering met de klamboe telt zwaar. Mijn verzoek om fruit te eten, is door mijn huisbaas zeer serieus opgepakt. Toen ik voor de lunch beneden kwam, schoot ik hardop in de lach. Een doos met sinaasappelen voor een heel weeshuis stond er voor mij klaar. Zeker in de aanbieding bij de plaatselijke markt, dacht ik nog. Maar dat was niet het enige,  het is de tijd van de granaatappelen en daar ben ik dol op, dat had hij goed onthouden. Er ligt voor zeker 2 weken fruit voor mij klaar want er werden ook nog meloenen, bananen en guave  aangeleverd. Geen klachten dus met zo'n huisbaas.
Vanochtend 2 schokken voor mij, ten eerste lag er een duif op de vloer van de badkamer, met zijn gat in het afvoerputje. In mijn enthousiasme begon ik gelijk te kletsen tegen mijn huisgenoot, of het nu de huisspin of een ander dier is, praten doe ik altijd tegen dieren.  De deur liet ik voor het geval dat openstaan, mocht het de duif behagen, hij naar buiten kon vliegen, zonder zich te pletter te vliegen door het achrikken vanwege mijn aanwezigheid. Maar toen ik goed en wel de kranen  had opengedraaid en het beest nagenoeg niet bewoog, schrok ik toch wel behoorlijk en keek eens goed en zag een in elkaar gedoken beestje zitten met zijn ogen dicht, hij ademde nog wel. Dit gaat niet goed dacht ik, nadat ik het dier eens goed had geobserveerd. Wat nu? Tijdens mijn retraite praat ik niet en ik durfde de duif niet zelf op te pakken (tja als het op dieren aankomt ben ik niet zo'n heldin)  en eventueel buiten neer te zetten. Maar weer een briefje gemaakt voor mijn huisbaas, die analfabeet is. Boven vanaf mijn dak zag ik dat mijn huisbaas stond te onderhandelen met een fruithandelaar. De fruithandelaar is  een meneer met met sjawl op zijn hoofd, het is per slot van rekening winter in Egypte, met een kar en ezel en de kar ligt vol beladen met granaatappelen, sinaasappelen en mandarijnen. Ik zie mijn briefje in de hand van mijn huisbaas, dat is dus gelukkig goed gegaan, nu de duif nog.  Wanneer ik na 2 uur beneden kom is de schok groot als ik zie wat hij aan fruit heeft ingeslagen. Mijn hemel nu voor een weeshuis granaatappelen, een kist mandarijnen en een doos sinaasappelen, terwijl ik nog niet eens door mijn voorraad heen ben. Schiet ook in de lach en maak er een foto van. Dit eet ik van zijn levensdagen nooit op gedurende mijn retraite. Tot mijn opluchting zie ik dat er slechts nog wat veertjes op de badkamer vloer liggen. De duif maakt wel een en ander los, waardoor ik in mijn lange meditatie in het zonnetje schoon schip maak met nog wat losse nare eindjes. Dank je wel duif!
Abu Simbel

Besluit toch om naar Abu Simbel te gaan, het is even een eindje reizen vanaf Luxor, maar zeer de moeite waard. Allereerst is er op Luxor station geen treinticket meer te krijgen naar Aswan, alles uitverkocht. Nou dat gaat lekker denk ik nog terwijl ik met mijn bagage klaar sta op het drukke station. Maar niet getreurd zodra ik met mijn koffertje door de security check ben en met veel gedrom op het andere perron ben beland, plof ik neer op het stoffige en vuile station van Luxor. Nog niet zo'n heksenketel als in Cairo, maar toch. De trein dendert het station binnen en direct begint iedereen als dolgedraaide mieren kolonie te lopen en te rennen. Op mijn gemak loop ik naar het treinstel waar 1e klas op staat en duik de trein in, plek zat. Verderop zie ik een kleine wat oudere dikke Duitse dame lopen en naast haar een boom van een Egyptenaar ongeveer minimaal 25 jaar jonger in een opzichtig zijdeachtig maatpak. Een bijzondere combi, denk ik nog. De rit naar Aswan gaat wat met vertraging gepaard, maar dat is niets bijzonders in Egypte. Rond kwart over tien 's avonds rolt de trein het station van Awan binnen. De energie van de stad voelt totaal anders dan Luxor. Ben blij dat ik een hotelletje in de buurt weet en niet hoef te zoeken. De Egptenaar in het opzichtige maatpak staat openlijk te flirten met me, ik mag er graag naar kijken en grinnik inwendig. Het hotel is nagenoeg leeg, maar dat was geen garantie voor een ongestoorde nachtrust. In bed bleek 1 deken toch ietwat weinig, maar voor het zover was, eerst een laken gescoord  (was het Arabische woord vergeten) en niet te vergeten een handdoek. Voor mij ligt het niet echt lekker om zo onder een deken te  kruipen.
Maar ' s lands wijs ' s lands eer, maar daar doe ik niet altijd aan, dus toen ik eenmaal geïnstalleerd was, bleken er nog wat late gasten te arriveren. Buiten het feit dat de lift een aardige herrie maakte, maar Egyptenaren kunnen dat nog veel beter. Na nog wat gerochel en gespuug te hebben gehoord, was het al snel naast mij en op de gang stil. Een krolse kat verstoorde de stilte in het hotel en toen ik uit een eerste slaap wakker werd, bleek dat een deur verderop een bruiloft werd gevierd.
Een Egyptische bruiloft, is buiten een aantal strikte regels om waar het aan moet voldoen, per definitie een grote klere herrie. Dat er nog mensen überhaupt kunnen horen mag een wonder van Allah genoemd worden. Aangezien ik nu in het gebied van de Nubiers ben, is de muziek wel iets anders. Een zwaar ritmisch getrommel had mij uit mijn slaap gehaald, maar zou zeker goed gebruikt kunnen worden voor mijn reizen wanneer mensen niet echt goed gegrond zijn. Want met deze overigens prachtige ritmische in trance brengend ritme, zakte ik door mijn bed richting centrum van de aarde. Zo daar krijgt niemand mij meer uit. Het gezang had wat mij betreft achterwege kunnen blijven, het stemgeluid wat uit de boxen kwam klonk zwaar vervormd. Tussen soezen, slapen en weer wakker lag een korte tijd, want de volgende ronde diende zich aan, namelijk de roep van de Moskee die zich zo tegen kwart voor 5 ' s morgens laat horen.  Van echt goed slapen kwam niet veel terecht. De hete douche maakte daarentegen maakte weer veel goed, heb de schurft aan kou.

Het busstation was snel gevonden en de bus naar Aswan stond al klaar. Er was mij verteld dat er een nieuwe bus was en dat die het nog sneller deed dan de vorige. Mijn mond viel open van verbazing, want de bus zag eruit als eentje die al heel wat jaren en dan bedoel ik zeker meer dan 25 jaar intensief gereden had. Laat ik mij maar verrassen........op verder alleen wat Egyptenaren na, piepte, ratelde, schaafde en knarste de versnellingspook richting de 1e versnelling. Het duurde even voordat de chauffeur hem in z'n 1 kreeg, dat beloofd wat. Maar op wat aanloop problemen na, deed de bus het prima en waren we inderdaad sneller dan voorheen op de plaats van bestemming.

hekkenspringer uit Abu Simbel

De hekkenspringer uit Abu Simbel vloog mij om mijn hals en de ontvangst was zoals vanouds hartverwarmend. Blijkbaar hadden we een kleine miscommunicatie wat de nieuwe bus betreft, maar ach kniesoor die daar op let. Zoals hij het had gebracht, dacht ik dat er een nieuwe bus was aangeschaft door de busmaatschappij.
De logde ligt prachtig aan het Nassermeer en de energie hier voelt zo rustgevend en ontspannend, dat ik het een van de mooiste plekjes van Egypte vind. Een valk scheert door de lucht, Horus is aanwezig. Wandel, nadat ik eerst wat luchtigere kleding heb aangetrokken met mijn kopje muntthee vers uit eigen tuin, naar het meer, waar ik ga zitten op het zand en geniet van het uitzicht. De rust die uitgaat  van het kabbelende water en de schittering van de zon op het wateroppervlak brengt mijn geest in een andere staat van zijn. Langzaam glijd ik weg naar een andere tijd, waarin ik mij als jonge priesteres van de tempel plezier zie maken. Heel serieus ben ik daar niet maar wellicht is dat wat veel gevraagd voor een kind van 12 en eigenlijk wil ik een leven zoals anderen dat ook leiden, gewoon straks een man en kinderen en niet mijn hele leven toewijden aan de tempel, de riten en de Goden. De hekkenspringer uit Abu Simbel is mijn verboden liefde en ik wil bij hem zijn. Maar zijn familie heeft hele anderen plannen met hem. We kennen elkaar al ons hele leven, we spelen, plagen, ravotten en hebben vooral veel plezier. Ons favoriete spelletje is vooral ravotten in de Nijl, dat is overigens niet zonder gevaar want er zitten krokodillen en ook  nijlpaarden in. Zoals altijd ben ik de waterrat en daag hem uit. Hij wil zich niet laten kennen, maar kan niet zo goed zwemmen als ik en wanneer ik een eind uit zijn buurt ben en me omdraai zie ik hem niet meer. Al zwemmend en zijn naam roepend zie ik een eind uit de buurt iemand spartelen. Vliegensvlug zwem ik erheen en trek hem het water uit. Hij was in paniek geraakt en dreigde door de sterke stroming te worden meegesleurd waardoor hij bijna verdronk. In de verte hoor ik mijn naam, het is de hekkenspringer die mijn naam roept. Dacht al dat je aan de waterkant zou zijn, jij houdt van het water, is zijn terechte conclusie. We kletsen wat over de Nijl, de Rode Zee en hij vertelt dat hij niet echt graag het water in gaat of gaat duiken. Ik ben bang van water, zegt hij. Ik glimlach naar hem en denk bekend verhaal.

De volgende dag besluit ik naar de tempel te gaan. Ik bof en niet zo'n klein beetje ook, vandaag ben ik een geluksvogel. Wanneer ik naar het tempelcomplex loop, kom ik de bussen en busjes tegen van het konvooi. Zo denk ik, dat is geregeld, allemaal opgehoepeld en terug naar Aswan. Het valt me op dat het konvooi in tegenstelling tot andere jaren beduidend kleiner is.
Wanneer ik een kaartje koop en een praatje houdt met de dame van de retirade.Zij herkende me onmiddellijk en gilde "doctora". Inwendig moet ik altijd grinneken wanneer ik zo aangesproken wordt. Wat een eer, niemand noemt me zo, zeker niet in Nederland. Mij ego groeit ervan. Tja, dat ego, denk ik dan weer. Maar nadat we wat hebben staan geiten in de toiletten, wandel ik langzaam het tempelcomplex op.
Het water van het Nassermeer schittert in de zon en de stilte ........het is met geen pen te beschrijven, zo mooi. Langszaam daal ik af en geniet van het uitzicht, de zon, het zachte briesje dat mijn huid streelt en prijs mezelf gelukkig.

Het gehele tempelcomplex is verlaten!!!

 

Het mag dan voor de toeristenbusiness een ramp zijn dit jaar, even is er een klein duiveltje in mij die een sprongetje maakt. Dit drukke tempelcomplex wat normaliter een van de hight lights van Egypte is en altijd heel maar dan ook heel erg druk bezocht wordt, ligt er compleet verlaten bij. Geen kwetterende en schetterende gidsen en horden toeristen die als bijen over het complex zwermen. Maar dat is nog niet alles. Wanneer ik de tempel binnenkom blijkt dat er niemand is, zelfs de guardian is weg. Mijn fototoestel heeft ineens pootjes gekregen, klimt uit mijn tas en op geheel eigen intiatief, wat ik altijd zeer kan waarderen, staan er ineens foto's op mijn camera. Soms is het handig blond te zijn en niet te weten wat er gebeurd, maar dit was het resultaat.

Dit was niet het enige deze ochtend, want de andere tempel, gewijd aan de vrouw van Ramses II, was eveneens verlaten. Er doemde nog een naar scenario op van afgelopen januari toen ik een enorme soort van bonje had met een inspecteur, het was mij verboden om te "bidden" in te tempel. Ach.....ben inmiddels maar opgehouden met het uitleggen wat ik doe, al dan niet met groepen en in veel gevallen is er geen enkel probleem.

Voor mij een feestje dus en dit feestje werd afgesloten met een lange meditatie in het zonnetje aan de voet van de tempel, uitzicht op het Nassermeer met alleen maar een zacht windje wat mijn geest meenam op mijn reis.
Vooral blij verliet ik de tempel. Onderweg hield een motormuis mij aan. Hij glimalchte naar me en ik zag een rij parelwitte tanden. "Where you from?" Waarop ook ik mijn parelwitte tanden ontblootte alsof het een wedstrijd was van een of ander bekend tandpastamerk en hem vroeg waarom hij dat wilde weten. "Well it's not me who wants to know, but that policeman". Ach nee, niet weer denk ik, wanneer ik achterom kijk naar de agent in burger, waar de vinger van de motormuis naar wijst. Zeg maar tegen hem dat mijn kopie van het paspoort op het politiebureau ligt en dat hij de hartelijke groeten van mijn moeder krijgt. Mijn motormuis enigzinds verbluft achterlatend.